کد مطلب:119235 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
[صفحه 186] هنگام تشییع ناگهان علی علیه السلام شنید كه یكی از تشییع كنندگان می خندد. امام (ناراحت شد) رو به او كرد و فرمود: كان الموت فیها علی غیرنا كتب و كان الحق فیها علی غیرنا وجب... گویی در دنیا مرگ برای غیر ما مقرر شده؟ و حق در جهان برای غیر ما واجب گشته است و گویی این مردگانی كه ما می بینیم به سفری می روند و زود بازمی گردند. آنان را در گودال قبر می گذاریم و اموال به ارث مانده ی آنان را می خوریم و چنان می پنداریم كه بعد از آنان ما همیشه در این دنیا خواهیم ماند (خنده و سرور تو اینها را نشان می دهد). گویی ما هم پند و پنددهنده را فراموش كرده ایم، با اینكه ما هدف هر حادثه و بلا هستیم.[1]. به این ترتیب امام علیه السلام مردم را از خنده كردن پشت سر جنازه نهی كرد و به ما آموخت كه در این حال به فكر سفر آخرت باشیم و با شكستن غرور خود، برای این سفر، زاد و توشه تهیه نماییم.
مسلمانی از دنیا رفته بود. مسلمانان اجتماع كردند و در تشییع جنازه ی او شركت نمودند. امام علی علیه السلام نیز در آن تشییع شركت نمود.
صفحه 186.